Plastyka powłok brzusznych
Plastykę powłok brzusznych nazywamy abdomionoplastyką. Polega na usunięciu fartucha tłuszczowo-skórnego znajdującego się nad pępkiem oraz zszyciu zwiotczałych mięśni brzucha. Przy mniejszym fałdzie skórnym może wystarczyć zabieg miniabdominoplastyki – to plastyka brzucha dolna, obejmuje obszar brzucha poniżej pępka.
Plastyka powłok brzusznych – wskazania
Na plastykę brzucha powinny zdecydować się osoby, które wykorzystały już inne sposoby na poprawę stanu swojego brzucha, jak np. dieta czy ćwiczenia. Nie jest to operacja prosta, dlatego zaleca się, aby pacjenci dobrze ją przemyśleli. Nie powinny decydować się na nią kobiety, które planują jeszcze urodzenie dziecka (prawidłowy rozwój płodu byłby utrudniony po takiej operacji). Plastyka powłok brzusznych polecana osobom, które straciły dużo wagi i efektem tego jest zwisający fałd skórny. Także kobietom po ciąży, które borykają się z rozstępami mięśni brzucha oraz osobom starszym, u których nastąpił naturalny proces zwiotczenia skóry.
Plastyka powłok brzusznych – zabieg
Plastykę powłok brzusznych wykonuje się w pod narkozą. Składa się ona z dwóch cięć: jedno wykonuje się wzdłuż łona, w kierunku kolców biodrowych, drugie cięcie wykonuje się wokół pępka. Skórę oddziela się od mięśni i naciąga. Jej nadmiar zostaje usunięty, a pępek trafia na nowe miejsce. Zwiotczałe mięśnie brzucha zostają zszyte, co ma na celu ich wzmocnienie. Operację często łączy się z liposukcja np. bioder. Po operacji pozostają blizny. Na szczęście jedną z nich można skutecznie przykryć pod bielizną. Operacja trwać może do 4 godzin. Po jej zakończeniu konieczne są jeszcze 2 do 4 dni hospitalizacji. Przez kolejne dni pacjent może nadal odczuwać dolegliwości bólowe. Bardzo ważne jest stosowanie się do wszystkich zaleceń pooperacyjnych. Przez miesiąc należy także nosić specjalną bieliznę uciskową. Powrót do całkowitej aktywności następuje najszybciej po 4 tygodniach od operacji. Należy pamiętać też o wizytach kontrolnych. Efekt plastyki powłok brzusznych jest trwały, pod warunkiem utrzymywania w miarę stałej wagi.