Łysienie bliznowaciejące
Łysienie bliznowaciejące to rzadko występujący rodzaj łysienia, zaliczany do zaburzeń rozwojowych trwałych – nabytych lub wrodzonych. Stan chorobowy łysienia bliznowaciejącego może występować w otoczeniu zespołów innych wad wrodzonych, np. chorób układu odpornościowego. Dla tej choroby skóry głowy charakterystyczne są zaburzenia niszczące torebki włosowe, które prowadzą do zastąpienia ich tkanką bliznowatą przy jednoczesnej trwałej utracie owłosienia.
Łysienie bliznowaciejące – przyczyny choroby
Łysienie bliznowaciejące może stanowić wadę wrodzoną (genetyczną) lub nabytą, często powiązaną z innym stanem chorobowym lub przebytymi urazami. Do tego typu łysienia mogą doprowadzić m. in. oparzenia ogniem i środkami chemicznymi, skaleczenia lub otarcia naskórka, napromieniowanie lub odmrożenie. W przypadku łysienia bliznowaciejącego rozwój choroby może wiązać się z różnymi stanami chorobowymi, np. infekcjami (bakteryjnymi, wirusowymi i grzybiczymi), chorobami autoimmunologicznymi, toczniem rumieniowatym, półpaścem, naczyniakami krwionośnymi czy liszajem płaskim. Łysienie bliznowaciejące to także jeden z charakterystycznych objawów chorób związanych z wadami rozwojowymi, np. wodogłowiem, rozszczepem kręgosłupa, zajęczą wargą. Zdarza się, że ta choroba pojawia się w wyniku nowotworu z przerzutem na skórę głowy (nacieki ze zmian nowotworowych mogą uszkadzać mieszki włosowe i doprowadzić do powikłań właśnie w postaci łysienia).
Łysienie bliznowaciejące – objawy i diagnozowanie
Charakterystycznym objawem łysienia bliznowaciejącego jest stan zapalny i zastąpienie mieszków włosowych przez tkankę łączną włóknistą oraz zeszkliwiały kolagen. Towarzyszą temu zazwyczaj także dokuczliwe uczucie świądu, pieczenia, bólu i nadwrażliwości skórnej. Mogą pojawić się krosty, obrzęki, blizny zanikowe lub przerostowe. W początkowej fazie łysienie bliznowaciejące nie różni się znacząco od innych rodzajów łysienia – proces łysienia rozpoczyna pojawienie się małych, łysych placków na owłosionej skórze głowy, które z czasem się powiększają. Proces trwałej utraty włosów jest natomiast kwestią bardzo indywidualną – u niektórych osób jest bardzo gwałtowny, podczas gdy u innych powolny i stopniowy.
Łysienie bliznowaciejące – leczenie chirurgiczne i zabiegi trychologiczne
Na początku ważne jest postawienie trafnej diagnozy. Jeśli lekarz rozpozna łysienie bliznowaciejące, zaproponuje odpowiednie leczenie farmakologiczne, chirurgiczne lub zabiegi o działaniu miejscowym. Leczenie łysienia bliznowaciejącego jest procesem skomplikowanym, ponieważ utrata włosów jest nieodwracalnym objawem tej choroby – ze względu na zniszczenie mieszków włosowych w przebiegu tej choroby, ponowny i samodzielny wzrost włosów nie jest możliwy.
W początkowym etapie leczenia wymagana jest wizyta u trychologa lub dermatologa oraz wykonanie niezbędnych badań w celu pogłębionej diagnostyki łysienia bliznowaciejącego: badań klinicznych, dermatoskopowych, histologicznych czy biopsji. Następnie stosuje się leczenie miejscowe i ogólne, mające na celu zatrzymanie postępu schorzenia. Bardzo pomocne bywają w tym przypadku zabiegi z zakresu medycyny estetycznej, np. mezoterapia czy terapia światłem LED, które mogą zahamować proces wypadania włosów. Najczęściej jednak lekarze proponują przeprowadzenie chirurgicznego zabiegu transplantacji włosów. Przeszczep włosów to w tym przypadku jedyny możliwy sposób leczenia, który daje pacjentowi szansę na przywrócenie utraconego owłosienia.
Polecane zabiegi leczenia łysienia bliznowaciejącego:
