Łuszczyca typu II
Łuszczyca typu II to tzw. odmiana późna, w której pierwsze objawy choroby ujawniają się przed końcem 40 roku życia, a szczyt zachorowań przypada po 55 roku życia. Jest to choroba nawrotowa, rzadziej niż typ I uwarunkowana rodzinnie, a częściej środowiskowo. Zaburzenie objawia się występowaniem na naskórku łuszczących się wykwitów, grudek, czasem wielowarstwowych szarych łusek. Zmiany łuszczycowe, w zależności od odmiany choroby, występują w okolicach krzyżowo-lędźwiowych, na łokciach i kolanach, na głowie, twarzy, a także na dłoniach i stopach (w tym paznokciach). Łuszczyca typu II nie jest zaraźliwa, ale nieprzyjemna (ból, świąd, względy estetyczne) i cechują ją nawroty.
Łuszczyca typu II – przyczyny i charakter dolegliwości
Przyczyny łuszczycy typu II nie są do końca znane, ale przypuszcza się, że choroba zaczyna się w wyniku nadaktywności limfocytów T. W typie II szczególny wpływ mają następujące bodźce: przebyte infekcje (zwłaszcza paciorkowcowe), infekcje grzybicze i wirusowe, farmaceutyki, stres, zaburzenia hormonalne, dieta, używki. Choroba może mieć różny przebieg i formę, które zależą w dużej mierze od stopnia jej zaawansowania oraz odmiany. U ludzi w wieku dojrzałym obserwuje się też wzrost chorób współistniejących (choroba wieńcowa, miażdżyca, cukrzyca, udar). Patologie łuszczycowe mogą mieć charakter zmian niedużych rozmiarów lub, najczęściej w stadium zaawansowanym, przybierać ogólną (dotykającą większych partii skóry) formę. W zależności od wielkości wykwitów wyróżnia się: łuszczycę punkcikowatą, plackowatą, geograficzną i erytrodemię łuszczycową.
Łuszczyca typu II – leczenie
Leczenie łuszczycy typu II, w zależności od tempa postępowania choroby i wielkości zmian, może mieć charakter miejscowy i ogólnosystemowy. W fazie początkowej stosuje się zazwyczaj preparaty zawierające składniki takie, jak: kwas salicylowy, dziegieć, siarka, mocznik, pochodne witaminy A i D. W przypadkach cięższych, także w łuszczycy stawowej, stosuje się leki podawane ogólnie, doustnie (metotreksat, cyklosporyna) lub w zastrzykach (infliksymab – dożylnie, Simponi – podskórnie). W leczeniu stosuje się też zabiegi fototerapeutyczne. Aby wspomóc terapię łuszczycy typu II zaleca się unikanie stresu, używek, a także niektórych leków (np. indometacyny, beta-blokerów). Niekiedy przy tym zaburzeniu zaleca się leczenie sanatoryjne, a także zmianę klimatu (okolice Morza Martwego, kąpiele wodne i słoneczne).
Polecane zabiegi leczenia łuszczycy typu II:
Terapia światłem LED
Salipeel Lic
Yellow Peel
Whitening
Peeling medyczny PRX
